René Eijer
Het krijgen van de diagnose MS betekende voor René Eijer het einde van zijn voetbalcarrière. Hij liet zich niet uit het veld slaan en werd trainer. ‘Ik ben heel positief ingesteld. Ondanks de ziekte kan je nog zoveel. Met mijn verhaal hoop ik andere mensen met MS te inspireren.’
Carpe diem, Latijn voor pluk de dag. Dat is het levensmotto van René Eijer. In 1993 kreeg hij de diagnose MS. In dat jaar bereidde René zich voor op een nieuw seizoen bij Vitesse. Er was een reële kans dat hij bij het Nederlands elftal mocht aansluiten. ‘Ik zei tegen mijn vrouw dat ik alles zou geven. Dus ik liep elke dag een half uur langs de Franse kust -in 40 graden- hard. Ik had een topconditie.’ De voorbereiding op het seizoen verliep goed, tot de laatste oefenwedstrijd tegen de Spaanse club Athletic Bilbao. ‘Ik had een Spanjaard een elleboog gegeven en had last van dat telefoonspiertje. De volgende dag tintelden mijn vingertoppen. Ik dacht dat het door mijn elleboog kwam, maar ik kreeg ook last van mijn borst en knieën. Dat was voor mij het moment waarop ik dacht: hier klopt iets niet.’ René verloor het gevoel in zijn voetzolen en voelde op een gegeven moment zijn urine niet meer lopen. Hij belde met de clubarts, die binnen een kwartier terugbelde om te zeggen dat het MS-symptomen waren. ‘De klachten herkende ik ook. Mijn zus had een progressieve vorm van MS. Als je zoiets hoort, dan denk je ‘potverdorie, het zal toch niet?’. Dus wel.’
Positieve instelling
René bleek de relapsing remitting-vorm te hebben. Ondanks deze ‘mildere’ vorm, betekende de diagnose einde voetbalcarrière voor René. ‘Toen ik hoorde dat ik MS had, voelde ik me geblesseerd. Om maar in voetbaltermen te spreken. Ik zat op de tribune en besefte dat ik niet meer op het veld zou staan. Dat is wel eventjes slikken. Het duurde een jaar totdat het een plekje had’, vertelt René. Hoewel de voetballer zijn droom als prof moest laten varen, is hij positief ingesteld. Hij kijkt naar zijn mogelijkheden en volgt altijd zijn hart. ‘Ik doe wat ik leuk vind. Hierdoor belandde ik jaren geleden als trainer in het buitenland, onder andere in Abu Dhabi en Oman. Ik zag veel van de wereld, zelfs mét MS. Maar als ze daar hadden geweten dat ik MS had, hadden ze mij met het eerste vliegtuig teruggestuurd hoor’, zegt hij lachend. ‘Vooral in Oman, toen mijn rechterbeen begon te trekken. Ik vertelde dat ik last had van mijn achillespees en dat geloofden ze gelukkig. Ik kon het toen nog verbloemen, nu inmiddels niet meer. Mijn naam is in Nederland onlosmakelijk verbonden met MS.’ En ook hier ziet René het positieve van in. ‘Ik wil mensen die ook MS hebben, inspireren en helpen om het een plekje te geven. Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om, maar als je blijft doen wat je nog kan, kan je een hoop met die ziekte.’
