‘Door mijn MS heb ik geleerd grenzen te verleggen’
Jarenlang tobt Dennis van Bree (46) met zijn gezondheid. Hoewel er telkens niets uit de onderzoeken komt, heeft de neuroloog in 2015 slechts een kwartier nodig om de diagnose te stellen: MS. ‘Het was een opluchting. Het zat niet tussen mijn oren, maar alle klachten waren te verklaren. Vlak daarna kwam het besef dat het ook iets voor mijn toekomst zou betekenen.’
Het medische verhaal van Dennis begint in 2006 als hij een ontsteking in zijn ruggenmerg krijgt. Uit de lumbaalpunctie komt niets naar voren. Toch merkt Dennis dat hij achteruitgaat. ‘Ik merkte dat mijn lichaam niet altijd meer deed wat mijn hoofd wilde. Bijvoorbeeld tijdens het voetballen.’ Dennis besluit daardoor zelfs zijn keepershandschoenen aan de wilgen te hangen.
Het ging niet meer
‘Voetbal was mijn leven. Ik ging met de bal naar bed en stond ermee op. Van 1995 tot 2004 trainde ik drie keer per week. Ik was dan wel geen profvoetballer, maar ik speelde op hoog amateurniveau. Ik werd langzamer en dat resulteerde in ballen die plotseling in het net achter mij belandden. Ik had ze moeten hebben, maar het ging niet meer.’
Vage klachten
Vier jaar later, in 2010, krijgt hij last van vage klachten. ‘Ik was moe en had last van mijn evenwicht. Ik ging ervan uit dat het signalen van mijn lichaam waren dat ik over mijn grenzen ging. Ik had toentertijd een druk leven. Mijn baan als manager op de afdeling neurologie van het Zuyderland ziekenhuis in Heerlen, een tweeling van vier jaar en andere nevenactiviteiten.’ In 2013 gaat het opnieuw slecht met Dennis. Hij heeft een ontstoken prostaat en bijbal, waar hij enorm ziek van is. Vanaf dat moment gaat het bergafwaarts. ‘Ik zie die ontsteking als het grote triggerpoint van de MS. Ik ben daarna eigenlijk nooit meer de oude geworden. Ik heb nog een revalidatietraject gevolgd, maar het bleef slechter met mij gaan.’
Eindelijk duidelijkheid
In 2015 bezoekt hij een neuroloog die hij kent via zijn werk. Daar krijgt Dennis, na jaren van vage klachten, eindelijk te horen waardoor het komt. Op basis van oude scans en wat neurologische testen stelt de neuroloog in slechts 15 minuten de diagnose primair progressieve MS. ‘Wat een opluchting. Het was het bewijs dat het niet tussen mijn oren zat en ik niet gek was. Dat ik jarenlang niet onnodig zaken had vermeden zoals winkelen of sporten.’
Ik kan zeuren over dingen die niet meer kunnen, maar dat is voor niemand leuk. Daarom is het glas bij mij altijd halfvol.
Dennis van Bree
Er moet wat zijn
Op het moment van de diagnose zijn Dennis’ kinderen negen jaar oud. Hij herinnert zich nog de woorden van zijn zoon: ‘Pap, er moest wel echt wat zijn. Heel veel beter werd het niet.’ Voor Dennis is die uitspraak confronterend maar logisch. ‘Mijn zoon en ik fietsten altijd samen. Ik kon hem op een gegeven moment niet meer bijbenen. En dat is gek, zeker als je zoon nog zo jong is.’
Impact op het gezin
Inmiddels kan ik wel zeggen dat niet alleen ik MS heb, maar ons hele gezin er last van heeft. In 2015 kon ik nog lopen, autorijden en traplopen. Inmiddels gebruik ik binnen én buiten een scootmobiel, heb ik een aangepaste auto en handbike en hebben we een traplift in huis. Ik ben veranderd van jonge, actieve en sportieve kerel naar iemand die afhankelijk is van anderen. Dat heeft natuurlijk wel impact op ons hele gezin. Ik kan niet zomaar even naar de stad of met de kinderen naar een zwembad. Ik voel me daardoor vaak tekortschieten als partner en vader.’
Aan de slag als vrijwilliger
Nog in 2015 wordt Dennis afgekeurd. Thuis zitten? Dat is niks voor hem. Hij start als vrijwilliger bij de gemeente Brunssum. Drie halve dagen per week is hij daar ter ondersteuning van verschillende afdelingen. ‘Het geeft me structuur, regelmaat en sociale contacten. Ik help hen en zij helpen mij.’ Ook vervult Dennis een rol bij Stichting Helden on Tour én coacht hij zijn voetbalvrienden. ‘Nou ja, coachen. Het draait vooral om de derde helft’, zegt hij lachend. ‘Met de meesten heb ik vroeger zelf gevoetbald. Die mannen slepen me overal mee naartoe. Dat zijn echte vrienden.’
Glas halfvol
Dennis heeft door zijn MS geleerd om grenzen te verleggen. ‘Vroeger dacht ik dat het leven geen zin meer zou hebben als ik niet meer zou kunnen lopen. Toen het zover was, bleek het leven nog veel te leuk. Ondanks de progressieve ziekte zijn heel veel dingen nog de moeite waard. Ik kan zeuren over dingen die niet meer kunnen, maar dat is voor niemand leuk. Daarom is het glas bij mij altijd halfvol. Dat maakt het draaglijk voor mezelf en mijn omgeving. Die omgeving, bestaande uit familie, vrienden en buren, is trouwens een grote steun hierbij. Zowel voor mij als voor mijn vrouw Penny en onze kinderen. Zij zorgen ervoor dat we volhouden en doorgaan. Daar ben ik ze ontzettend dankbaar voor.’
Fotografie: Eline Dabekaussen ©
Marian heeft ook primair progressieve MS.
Lees hier Marian’s verhaal.
Meer ervaringsverhalen
Wilt u meer verhalen van mensen met MS lezen? Of zelf ook uw verhaal delen? Stuur ons een mail met uw gegevens. Dan nemen we zo snel mogelijk contact met u op voor de mogelijkheden.