Edo-Jan kreeg een hevige pseudoschub
Het is februari 2019 als Edo-Jan zich grieperig voelt. Het kost moeite om uit bed te komen en lopen gaat steeds lastiger. Een hectische zakenreis naar Oslo en een virusinfectie lijken hun tol te eisen. Op vrijdagochtend brengt Leonie Eliza voor de zekerheid naar het kinderdagverblijf en gaat naar haar werk. Edo ligt op bed als het misgaat.
‘Eerst verloor ik het gevoel in mijn voeten, daarna in mijn onderbenen, knieën en bovenbenen. Vervolgens viel mijn blaas uit. Mijn rechterarm kon ik amper nog bewegen, de linker begon oncontroleerbaar te schokken. Een onbeschrijflijke zenuwpijn trok door mijn gebit. Ik kon mijn ogen niet meer focussen en ze deden enorm veel pijn. Helder denken ging niet meer. Als laatste voelde ik mijn ademhaling steeds langzamer gaan. Ik wist: ik ga dood. Zo koud, donker en eenzaam als toen hoop ik me nooit meer te voelen. Het besef dat mijn dochter zich later niet zou herinneren dat ik elke papadag met haar tekende, was zo heftig dat ik knakte.’
Herkenbare symptomen
‘Vraag me niet hoe, maar ik heb mijn neuroloog gebeld. Hij vroeg of ik symptomen herkende en stelde me gerust. Dit was een pseudoschub, een opvlamming van oude klachten die weer weg zou trekken. Die hoop gaf me rust. Ik kreeg het gevoel weer terug. Maar mentaal was ik helemaal van mijn padje af. Wat ik die drie eenzame uren had meegemaakt was zo heftig, dat ik het zelfs niet aan Leonie kon vertellen. Een paar dagen later bij de neuroloog, kon ik alleen maar huilen. Hij schrok enorm en heeft me doorverwezen naar de medisch psychoog. EMDR-therapie heeft me geholpen mijn op hol geslagen hersenen weer op een rijtje te krijgen.’
Dankbaar voor het vangnet
‘Had ik geweten wat een pseudoschub was, dan was ik niet zo geschrokken. Doordat ik niet wist wat er gebeurde, was het een angstige ervaring. Het helpt als je weet waar je op moet letten: herken je de klachten van een eerdere aanval, dan is het waarschijnlijk een pseudoschub. Ik ben dankbaar voor het vangnet van mensen om me heen: een geweldige neuroloog, de medisch psycholoog, de fysiotherapeut en de MS-verpleegkundige waar ik al jaren goed contact mee heb. Met hun hulp ben ik er weer helemaal bovenop gekomen.’
Fotografie: Marcel Krijgsman ©