Eric: Door de MS is een ander talent van mij aangeboord
Tot zestien jaar geleden bestond het leven van Eric Hoet (55) uit Zoetermeer uit werken en sporten. Hij had door zijn ADHD zoveel energie, dat hij soms vergat te slapen. Dat veranderde in 2003, toen Eric de diagnose MS kreeg. De ziekte dwong hem rustiger aan te doen. ‘Ik heb jarenlang oorlog tegen MS gevoerd. Nu besef ik dat ik die oorlog nooit zal winnen. Ik spaar mijn energie liever.’
Werken, sporten, werken en nog eens sporten. Eric had geen rust in zijn lijf en was altijd bezig. Het was in de sportschool dat de eerste MS-klachten zich in 2003 openbaarden. ‘Ik stond op de loopband, toen ik ineens onwijs veel pijn in mijn linkerbeen kreeg. Ik vloog letterlijk van de band af’, vertelt Eric. ‘Ik had wel vaker pijntjes en besloot er niet teveel aandacht aan te geven.’
Doorjakkeren met klachten
Een paar dagen later had Eric last van een slapende knie, viel hij overal en kon hij het koppelingspedaal van zijn auto niet meer indrukken. ‘Ik was eigenwijs en bleef doorjakkeren met de klachten, totdat praten en lopen steeds moeilijker ging.’ Hij vertelde zijn baas dat hij eventjes naar het ziekenhuis zou gaan en dat hij straks zijn werk af zou maken. Van werken kwam die dag niks meer terecht. ‘Ik kreeg een prednisonkuur en was naderhand zo ziek.’ Niet veel later kreeg hij de diagnose progressieve MS. Inmiddels kon hij bijna niet meer lopen of praten. ‘Mijn hele wereld stortte in. Alles wat ik dacht te zijn, was gewoon weg. Het was einde oefening.’
‘Ik stond bovenop die berg en daar voelde ik dat Eric er weer was, na 13 jaar. Ik voelde me zo goed.’
Eric Hoet
Redding
Sporten was voor de diagnose Erics lust en leven. Voetbal, vechtsport en fitness; alles om zijn ADHD te bedwingen. Na de diagnose nam Eric noodgedwongen rust, maar dat ging al snel vervelen. ‘Ik kon slecht lopen en zat thuis. Ik werd een vervelend mens voor mijzelf, vrouw en kinderen en móést thuis weg.’ Een personal trainer haalde hem dagelijks op om te gaan sporten en dat gaf Eric een boost. ‘De neuroloog had gezegd dat ik een jaar na de diagnose in een rolstoel zou zitten. Door het sporten kon ik acht maanden later met een wandelstok lopen en 1,5 jaar later liep ik zelfs weer zonder stok. Sporten is mijn redding geweest.’
Revalidatiecentrum
Vier jaar na de diagnose kwam het revalidatiecentrum op Erics pad. Hij had gesprekken met ergotherapeuten, fysiotherapeuten en psychologen. ‘De fysiotherapeut wilde de kracht in mijn benen testen. Hij duwde en ik moest tegendruk geven. Mijn linkerbeen was slecht, maar rechts was goed door het vele sporten. De arme man vloog door de kamer. Daarna moest hij op doel staan en moest ik de bal in het doel schieten. Ik schopte zo hard, dat hij halfdood was’, grapt Eric. ‘Ik kreeg meer rare opdrachten en merkte dat ik niets met revalideren had. Ik ben er weggegaan en niet meer teruggekomen.’
Confrontatie aangaan
In 2014 begon Jolanda, Erics beste vriendin -ook met MS-, opnieuw over revalidatietherapie. ‘Ik besefte dat ik de afgelopen jaren voor mezelf was weggelopen. Ik was altijd maar druk en stopte mijn kop in het zand. Het was tijd voor revalidatie.’ De eigenwijze man startte met het traject en werd direct met zichzelf geconfronteerd. ‘Alles kwam bovendrijven, zelfs issues van heel vroeger. Ik kwam mezelf tegen en moest mezelf tegelijkertijd opnieuw leren kennen. Het is uiteindelijk het beste maar ook het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb. Ik ben er wel een beter mens door geworden.’
Verandering in mindset
Na een druk bestaan in 2017 kreeg Eric in 2018 opnieuw zijn ene been niet voor de andere. Hij belandde opnieuw in zijn rolstoel. Toen hij in het ziekenhuis de vraag kreeg of men mocht reanimeren als er iets was, reageerde hij laconiek. ‘Ze mochten mij op dat moment dood laten gaan. Na een paar weken ging het gelukkig beter en zag ik weer leuke dingen in het leven.’ Eric besloot opnieuw te revalideren en dat deed hem goed. Langzaam kon hij weer zonder rolstoel. Er veranderde ook iets in zijn mindset. ‘Ik heb geleerd meer rust te nemen. Soms voel ik me goed, maar ga ik toch met mijn rolstoel over straat. Ik verspil niet al mijn energie in één keer.’
Zitskiën
Door de hele rollercoaster moest Eric stoppen met zijn baan bij de storingsdienst van KPN. Dat viel hem zwaar. ‘Werk speelde zo’n grote rol in mijn leven. Het bepaalde mijn identiteit. Het afscheid was heftig.’ Gelukkig vond Eric in 2014 een nieuwe passie in het zitskiën. Tijdens zijn revalidatie bracht hij een bezoek aan Oostenrijk, waar de groep op een zitski de berg af mocht. ‘Ik stond bovenop die berg en daar voelde ik dat Eric er weer was, na 13 jaar. Ik voelde me zo goed.’
Passie overbrengen
Inmiddels brengt Eric als zit-skileraar zijn passie over op andere mensen. ‘Er is niets mooiers dan andere mensen een plezierige dag bezorgen. Ik voel me er nuttig door. Vroeger was ik voetbaltrainer, maar dat ging helaas niet meer. Door de MS is een ander talent aangeboord en daar ben ik dankbaar voor. Soms ben ik blij dat ik MS heb. Ik kan genieten van de kleine dingen en ben nog nooit zo gelukkig geweest.’
Wil jij ook je verhaal delen?
Stuur ons een mail met jouw gegevens. Dan nemen we zo snel mogelijk contact met je op voor de mogelijkheden.