Videoportret van Najat

Van de fanatieke hardloopster en actieve moeder die ze altijd was, blijft ineens weinig over. Toch put ze iedere dag weer kracht uit haar twee kinderen, man en geloof.

Najat: ‘Ik hoop ooit met mijn zoon een verre reis te maken’

In 2015 kreeg Najat klachten: haar rechterbeen raakte verslapt. Ze dacht dat het te maken had met haar laatste zwangerschap en de ruggenprik die ze toen kreeg. Maar van het een op het andere moment raakte haar hele rechterhelft gevoelloos. “Ik was in paniek. Wat kon het zijn? Door de huisarts werd ik doorverwezen naar de neuroloog. Die stelde de diagnose CIS, een eenmalige aanval en waarschijnlijk een voorbode voor MS. Hij zei ook: ‘kom maar terug bij een tweede schub’, en daar moest ik het maar mee doen. Die boodschap voelde als een mokerslag.”

Vanaf dat moment ging het bergafwaarts met Najat. Op haar werk kreeg ze een nieuwe functie, maar ze kon zich moeilijk concentreren. “Normaal gesproken pak ik dingen snel op, maar nu duurde het heel lang voordat ik was ingewerkt. En ik werd bang, want bj het minste geringste dacht ik: ik krijg toch niet weer een aanval? Ook dacht ik na over de toekomst: hoe moet het straks met de kinderen? Ik wilde volop van het leven genieten, maar mijn wereld stond totaal op zijn kop. Als een struisvogel duwde ik mijn kop in het zand, ik wilde niets horen van MS. Zodra ik er iets over las, kreeg ik letterlijk buikpijn. Ik raakte ook depressief en viel veel af. Toen heb ik aangeklopt bij een psycholoog.”

Tegen een betonnen muur

Voor de diagnose liep Najat vier keer in de week hard. Momenteel is haar been zo verslechterd, dat het niet meer kan. “Ik probeer wel veel te wandelen met ondersteuning van een wandelstok of mijn man. Werken lukt helaas niet meer; ik neem dingen niet meer in me op. Na twee pagina’s lezen in een boek, beginnen de letters voor mijn ogen te dansen. Ik heb geleerd mijn energie beter te verdelen. Vroeger bleef ik maar doorgaan, ik zei altijd overal ja op. Nu gaat dat gewoon niet meer. Het voelt alsof ik telkens tegen een betonnen muur aanloop.”

“Ook al voel ik me slecht, iedere dag sta ik op met goede moed. Ik heb er weer een dag bijgekregen, denk ik dan. Daar dank ik God voor. Mijn geloof helpt me, het is mijn houvast. Ook mijn man is een grote steun voor me, hij helpt me overal bij: het huishouden, de kinderen. Het blijft moeilijk om niet mee te kunnen met het gezin. Om tegen de kinderen te zeggen: mamma moet even rusten. Ze zijn nog zo jong en vol energie. Onlangs hebben we samen genoten van een dagje uit, naar een kasteel. Ik probeer dan wel de verwachtingen te managen. We gaan naar het kasteel, maar niet langer dan twee uur.”

Sterkere band

“MS heeft me ook goede dingen gebracht”, nuanceert Najat. “Het heeft de band met mijn familie nóg sterker gemaakt. Door mijn ziekte communiceren mijn man en ik ook beter, we zijn enorm naar elkaar toegegroeid en praten veel. Het scheelt dat hij een positief mens is. Als ik weer eens een slechte dag heb, zegt hij: “als het glas halfvol is, pak je maar een kleiner glas”.’ Het helpt Najat te genieten van de kleine dingen in het leven. “Lekker eten, met de kinderen spelen. Ik geniet van fijn gezelschap, al is het in kleine kring.” Ooit hoopt ze een verre reis te maken met de kinderen. “Ik heb weinig van de wereld gezien. Mijn man houdt niet zo van vliegen, maar wie weet kan ik dat later met mijn zoon doen. Ik ga ervanuit dat alles goed komt, al is het met ups en downs.”